Het relaas:
Het parcours verliep over zes ronden van iets meer dan zeven km. Dit met telkens een goede 2.5km aan diverse modderstroken. Deze modderstroken zorgden voor een verval van 50sec per kilometer, waardoor een correctie van om en bij de vijftien minuten op de eindtijd wenselijk is.
Een belangrijke vaststelling is dat slechts 34% van de deelnemers die aan de start kwamen, effectief hun wedstrijd beëindigden. Slechts tien vrouwen en 58 mannen overleefden het parcours.
De wedstrijd zelf nu. De eerste twee ronden verliepen vlekkeloos. Een fatsoenlijk tempo van 4'30" werd moeiteloos gelopen. Ook de derde ronde ging nog goed ondanks het feit dat Manu last had van het bekken (SIG) en de linker knie. Na de vierde ronde kreeg ook Katrien last van de knie, maar alles verliep nog tamelijk vlot. De twee trainingsmakkers spraken elkaar moed in en het zou wel lukken. Bij het ingaan van de voorlaatste ronde sloeg het verval toe en ging het tempo plots richting 5'30". Alle spieren die we gebruiken om te kunnen lopen waren stram, de pezen gespannen, overal pijn......maar met het verstand op nul en de blik op oneindig zouden we er wel geraken. De voorlaatste rond werd op die manier afgewerkt,.....nog eentje te gaan. Bij het ingaan van de laatste ronde vroeg Katrien aan Manu...en wat gaan we doen? Een eenvoudige vraag met een nog eenvoudiger antwoord..."nog liever doodvallen dan te moeten stoppen..." kom we gaan ervoor. En met een gemiddelde tijd van rond de 6'30" werd de laatste ronde afgewerkt....en liepen de twee loopvrienden samen over de finish, meer dood dan levend.....maar vooral voldaan en goed beseffend dat het afwerken van deze marathon niet voor iedereen is weggelegd.
Katrien, je hebt nogmaals uw grenzen weten te verleggen en een tweede plaats op uw eerste marathon is dan ook een schitterend resultaat. Keep on the good work.
Coach Manu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten